Een flinke rit, maar met beloningen.

Deze maandag begint met langzaam ontwaken na een goede nacht in hotel Splendid. We halen croissants en pain au chocolat bij de boulangerie en verderop wat te drinken. De stad is al in rep en roer. De terrassen zitten vol en iedereen hangt of loopt op straat, lekker gezellig dus. Na ons ontbijtje op de rand van het bed, pakken we onze spullen en checken uit. Als eerste rijden we naar een grote supermarkt en slaan flink eten en drinken in, en mesjes om fruit te snijden natuurlijk. Overal zagen we al prachtige meloen, nectarines en kersen dus die gaan we graag nog halen deze week. De supermarkt is echt megafrans, dus er is van alles. Na een tankbeurt gaan we de weg op richting Ifrane en rijden in een mooi tempo door. Het landschap is glooiend en enorm groen. Lang leve het voorjaar, want overal bloemen, groen gras, mooie struiken en volle graanvelden is toch schitterend?
Ifrane lijkt wel Zwitsers. Het is een soort Alpendorp met groene, opgeruimde bermen, overal stroompjes en watertjes, nette stoepen met zitjes en hele Zwitserse huisjes met puntdaken. De meeste huizen tot nu toe hadden platte daken. We zitten hier wat hoger in  het land, dus er valt veel sneeuw en dan zijn platte daken wellicht onhandig. Ifrane suizen we door en hierna verandert het landschap voortdurend. Het gaat van groen naar kaal naar zand en rots, tot bergen en canyons en nog veel meer. We scheuren door berggebieden, stijgen en dalen, maar bereiken ook hoogvlaktes met vergezichten die aan Ozzie doen denken. Het gaat van haarspeldbochten met diepe afgronden en kapotte vangrails tot wegen van 20 kilometer zonder bocht. Heel typisch, heel mooi en verrassend. Af en toe rijden we door bruisende dorpjes waar iedereen op de been is en we moeten slalommen door de mensengroepen heen. Voor ons is er in de dorpen niets te zoeken, dus we zijn eigenlijk steeds ons eindpunt voor de dag aan het verleggen. Rond enen besluiten we Midelt te passeren en richten we ons op Er Rachidia. Ondertussen worden we steeds vaker beloond met Gorges en bergen, maar ook steeds stroompjes. Die stroompjes en rivieren doen het hem wel. Ze leveren zoveel groens op....overal oases in allerlei maten en dat dan met een achtergrond van besneeuwde bergen van de Atlas of temidden van rotswoestijn met lemen, verlaten Kasbahs ernaast. Eigenlijk heel romantisch en soms sprookjesachtig, zoals je het land ook zou willen zien! De atlas is continu aanwezig en is er een punt dat we erover moeten en dat is erg mooi. De laatste 60 km van de rit is misschien wel het mooist, met de Gorges de Ziz, later een flink meer met mooie bergen eromheen en op het einde de groene vallei waarin ons eindpunt zich bevindt. Zouala heet het dorp en ligt in een megagroene vallei van dadelpalmen. Het vergezicht aan het begin van de vallei is het mooist, maar die mogen we maar even zien, omdat we natuurlijk door moeten rijden. Het dorp is klein en zowat middeleeuws. Huisjes, veel muren en een klein, smal straatje en helemaal aan de rand ervan ligt de gites waar we gaan eten en slapen. Het gebouw is helemaal van leem en traditioneel gebouwd. Eigenlijk is het gewoon een gigantisch woonhuis met mooie slaapvertrekken, een tuin en een mooi restaurant. De manager en de eigenaar zijn superaardig en vertellen ons van alles. We praten wat, zitten in de tuin, plannen de reis verder, vragen om tips en drinken berberwiskey. Er zijn verder geen gasten en dat is eigenlijk wel zalig. Rust, rust, rust. Het eten is goed, harira en tajine met veel groente en kip. De kip is wat droog, maar de groente smaakt des te beter. 's Avonds op bed laat MiniUs zich nog eens zien en voelen en we vallen in een diepe slaap.