Rust in de oase.

Rust in de oase.
We stonden wat moeizaam op, omdat de nacht wat gebroken was. We sliepen niet heel lekker, het was warm en we waren vaak wakker. Zo hebben we wel veel van onze mooie hotelkamer kunnen zien, want die was best de moeite en het bekijken waard.
We namen een ontbijtje in de schaduw aan de rand van het zwembad en gingen nog even een kijkje nemen in Erg Chebbi. De wind aldaar was vreselijk en direct stond Frederike het zand achter haar lenzen weg te schrapen. Best een opluchting te weten dat we daar niet doorheen hoefden vanmorgen, want het was beslist ongemakkelijk geweest voor haar. We schoten wat leuke foto's ook al was het licht minder mooi en snoven de plek nog even goed op.
Het werd tijd om weg te wezen hier, dus we checkten uit en gaven onze deux-zero-six-plus de sporen. Chris voelde zich nog niet helemaal superokay, maar het werd al beter. We reden terug door het vlakke landschap van grind- rotswoestijn en zagen de wind zijn werk doen met het dunne zand. We passeerden Rissani en Erfoud en knalden de N10 op richting Tineghir. Het landschap werd wat saaier en kaler met in de verte heuvels en rotsen. Later werden we weer verrast met een blik op mooie delen van de Atlas. Plots dook, na enkele nietszeggende en saaie dorpjes, Tineghir op. Een enorme groene vlakte tussen en tegen mooie bergwanden. Prachtige oude gebouwen en stadsdelen en hele verlaten gedeeltes van de stad. Tineghir is dan ook een enorme oase met palmen en met daarachter de Gorges du Todra, onze eindbestemming van vandaag. Deze Gorges is zoals een Gorges moet zijn. Imposant en hoog, ruig en rotsig. Het was een plezier om na Tineghir nog enkele dorpjes door te rijden, met een blik op dit mooie gebied en met de mooie uitzichten, ook al was de weg smal en reden de tegenliggers allemaal als gekken. Zodra je hier rijdt weet je dat er plek is voor 1 of net iets meer dan 1 auto. Iemand moet aan de kant, maar je hebt weinig tijd, omdat er hard gereden wordt. Eigenlijk lijkt het continu of ze je van de weg willen beuken, maar het went en wij zijn de moeilijkste en de sloomste niet. We zochten Dar Ayoud op en vonden dit guesthouse achter enkele andere pandjes in een steegje. Het guesthouse was verrassend. Zo op het eerste gezicht leek het wat crappy, maar toen we de kamers en de hele aankleding zagen, vonden we het helemaal prima. Gezellig en lekker Marokkaanse. De kamer die we uitkozen had een balkon met openslaande deuren en zicht op het begin van de echte Gorges en hier konden wij wel slapen, vonden we. We besloten even rustig aan te doen, natuurlijk. We installeerden ons en zaten een uurtje of wat op het balkon te genieten. Meloentje, colaatje en koekjes erbij, prima. Na vieren hebben we de auto gepakt en zijn we verder de Gorges in gereden. Een stuk verderop hebben we vanaf een herberg een wandeling gemaakt. Het was niet warm, eigenlijk goed te doen. De wandeling was niet heel lang en best vermakelijk. Op het terras van de herberg namen we een drankje en aanschouwden de wilde troep lokale berbervrouwen die per pick-up (eentje voor 20 oudere vrouwen) waren gedropt en het staartje van hun eigen feest nog wat inkleuring gaven met wild gezang, getrommel, gelach, lawaai, gezwaai en zonder consumpties. Erg geinig al die vrolijkheid. Ze hadden voor de gelegenheid allemaal een leuke vitrage aangedaan en giechelden vriendelijk naar ons. We moeten nu ook echt nog even kwijt dat de Marokkanen enorm leuke, vrolijke en vriendelijke mensen zijn. Ze zijn altijd wel uit op contact, een gesprek, een lach en gezelligheid en dat vinden wij wel wat.
Rond zeven waren we terug in het guesthouse. We rustten nog wat en kregen hierna een prima diner met soep, tajine en couscous. De thee mocht ook niet ontbreken, die smaakt hier overal trouwens erg goed.
Na dit rustige dagje, komt morgen weer een voller programma. We hebben er zin in!