Kamelentocht

Vanuit het mooie Zouala vertrokken we richting woestijn. Vandaag hadden we een korte rit op het programma naar Merzouga van waaruit je direct de zandwoestijn Erg Chebbi in kunt. De weg was wederom fantastisch langs rotspartijen en ontelbare dadelpalmen. Aangekomen in Merzouga was het enorm rustig. Het hoogseizoen loopt begin april af, omdat het nu eigenlijk te warm is om de woestijn in te gaan. De woestijn hier is zoals iedereen het voorstelt gele, roze zandduinen met hier en daar een oase en kamelen. Op advies van onze gastheer gisteravond zijn we naar Ksar Merzouga gegaan om de opties voor een tocht met overnachting in de woestijn te bekijken. Al snel was de trip geregeld en zouden we eindmiddag vertrekken per kameel naar een oase om daar te overnachten en de volgende ochtend weer terug te gaan. De hele middag hebben we aan het zwembad door gebracht op een heerlijk ligbed met parasol, was met de warmte en zon ook zeker nodig. Het werd tijd om te vertrekken en na de spullen te hebben gepakt vertrokken we met zijn tweeën per kameel en een gids richting de oase. Het opstappen was een beetje eng, maar al snel hobbelden we veilig en op ons gemak de eerste meters. De twee kamelen leken het ook wel best te vinden, af en toe lieten ze een brul horen, maar gestaag hielden ze zich aan de afspraak zich netjes te houden. De woestijn begin direct achter de Ksar, dus binnen enkele minuten zaten we tussen zandduinen met uitzicht op de hele hoge duinen waar we heen moesten. We praatten wat en vroegen Omar de gids natuurlijk weer van alles. Zijn Engels was niet al te best, dus gebruikten we ons best Frans. Het probleem met ons Frans is dat we met wat moeite een mooie vraag of zin kunnen maken, maar dat de gesprekspartner je gelijk zo serieus neemt dat je een prachtig en onverstaanbaar Frans antwoord terugkrijgt. De temperatuur op de kameel was precies goed. De zon was verdwenen achter de wolken en hadden we in onze rug. Het uitzicht was prachtig, overal hoge en lage duinen die van kleur veranderden door de hoeveelheid zon die erop scheen. Van knalgeel en heel fel, tot roze. Ondertussen kwam er wel een probleempje de hoek omkijken, want Chris' buik ging krampen en pijn vertonen. Het was al licht aanwezig geweest deze dag, maar nu werd het erg vervelend. Het was duidelijk dat er voedsel verkeerd gevallen was en dat wilde er uit, wel via de bekende en juiste route.....maar niet middels de comfortabele dikte.
Na een flink overwegingsmoment besloten we terug te gaan. Met buikpijn en diarree in een oase liggen zonder de juiste medicijnen, leek ons vreselijk. Omar vond het best en toen we een minuut of vijf liepen (Chris was inmiddels naast de kameel gaan lopen) kwamen we de rest van de groep, die op weg waren naar hetzelfde kamp, tegen en wisselden we van kameel omdat die van Frederike al het eten had. We hobbelden terug en Chris stapte nog een keer op, onder luid protest van zijn kameel, want die vond het teveel gedoe.
Terwijl we terug liepen ging de zon onder en dat was een mooi gezicht. Toen we eenmaal terug waren, werd het snel donker en checkten we in voor een kamer. De kamer was erg mooi en ruim, lekker comfortabel met goed bed en goede badkamer en oranje met blauwe muren van tadelakt. We gingen achter de Ksar op het terras zitten voor drinken en eten. Chris deed het met crackers en cola, Frederike kreeg allerlei gerechten voorgeschoteld die ze eigenlijk niet kon eten en dus ook niet nam, helaas. Na wat soep, rijst en vlees, was het al laat geworden en zijn we direct gaan slapen. De nacht was wat moeizaam en de buik voelt wel okay. Nu weer echt opknappen en dan komt het vast goed.