Aqaba, De Rode Zee en The Dessert Highway.

We sliepen kort uit tot half negen en wilden eigenlijk wel even ontbijten. We pakten eerst onze koffer in en wasten ons. Hierna namen we de lift naar beneden om het ontbijt te checken. Net voor we binnenstapten in de zaal, voelden we al aan dat het eten niets voor zou stellen. We keken om het hoekje, zagen een paar eieren, droog Arabisch brood, een bak jam en een klodder hommus en een stel smakkende theedoeken en maakten rechtsomkeert. Geen trek meer....of eigenlijk.......
We pakten onze spullen en checkten uit. Bij de balie stonden een paar Italianen moeilijk te doen en de hotelbaas, een vrouw met een waaier en een vreselijk Engels accent, stond ze half opgefokt te woord. Het was best grappig en we merkten snel dat ze Nederlands was. Ze woonde hier al 35 jaar, zo bleek en we maakten een kort praatje.
Hierna zochten we de Mac op voor ontbijt, maar deze was gesloten en een dichtbijzijnde 7/11 bood uitkomst. Hierna stapten we in de kar en gingen op pad om het strand te zoeken. Richting de Saudische grens vonden we enkele publieke stranden, net naast de vreselijk dure en lelijke resorts met opgespoten stranden en misplaatste palmen. We kozen een leeg strand uit. Er zat werkelijk 1 westers gezin en verderop wat locals, dus geschikt voor ons. Frederike kon zo ook gewoon in bikini in plaats van burkini of compleet pak. Eigenlijk was het uitzicht vreselijk: links industrie en een oorlogsboot in Saudië, voor ons een marineschip van Jordanië en daarachter een heiig Egypte en rechts, havens, Aqaba en Israël. Het strand was ook lelijk, maar het water echt heerlijk. Hier konden we best even blijven en we namen drie uur de tijd voor de zon, een boekje en het water. Af en toe kwamen voor onze neus wat bootjes, helikopters en marinebootjes langs en zo nu en dan wat andere badgasten.
Rond half twee zijn we de auto in gesprongen. Eerst ploegden we ons door Aqaba, sneden hier en daar een medeweggebruiker af en gooiden de tank vol. Zo, klaar voor de rit. Voorbij Wadi Rum werd het een serieus klusje, want de snelweg is niet vol, maar eigenlijk wel vol gekken. Ze rijden hard en vooral de vrachtwagenchauffeurs zijn lijp. Ze storten zich omlaag en maken enorm vaart om daarna de volgende heuvel te kunnen bestijgen en doen er alles voor om snelheid te houden. Af en toe duikt er dus een vrachtwagen op in je spiegel en die wordt dan wel erg snel groter en groter tot je besluit zelf gigantisch gas te geven en weg te vluchten. Ook zijn er talloze vrachtwagen die de heuvels niet op lijken te kunnen komen en die verrassend traag voor je opduiken na een bocht. Het wegdek is daarnaast vrij slecht en zeker met onze auto zeker niet comfortabel. Stuiterend jakkerden we van zuid naar noord, op de snelheid lettend vanwege de vele radarcontroles en tegen zessen bereikten we Madaba. We checkten in bij ons reeds bekende hotel, deden een drankje en begaven ons naar het centrum voor een goed diner.