Woestijndag

Woensdag, woestijndag.
We staan op tijd op, ontbijten redelijk en gaan vlug op pad. Na de check-out, bekijken we onze route en nemen de auto, die zonder problemen start. We rijden het dorp door en nemen een afslag het platteland weer op. Direct wordt het landschap mooi en al snel hebben we voortreffelijk uitzicht op bergen, rotsen en Petra. We kijken vanaf een andere kant prachtig het dal van Petra in en zien delen van de oude stad liggen, magisch!  Na een half uurtje rijden, slaan we links af waar de weg vervolgens ook dood loopt tegen een parkeerplaats en een bergwand aan. Het is er rustig, maar ook nog wel vroeg, een uurtje of half tien. We hadden gepland Siq Al-Barid oftewel Little Petra te bekijken. Het was een klein stadje bedoeld voor handel, de laatste stop voor Petra en om te bevoorraden. Deze plek wordt ook afgeschermd door een kloof, maar deze is aanzienlijk kleiner, want je kijkt vanaf het begin direct door de kloof richting een open plek. We bekijken een tempel met een opmerkelijk strakke gevel en vervolgens vier eetzalen, elk met een geveltje. Even verderop vinden we The Painted House, bekend om een beschilderd plafond. We zien fresco's met bladeren, bloemen, vogels en mensen. Ze zijn erg mooi gemaakt. Het is hier klein, dus we zijn snel klaar, maar niet voor Chris naar het uiteinde van kloof klimt via een smalle doorgang. Na deze doorgang zitten twee mensen met een winkeltje en is er nog een mooi uitzicht op een klein dal. We verlaten de plek en starten een korte wandeling langs de berg en langs enkele bedoeïenen en hun tenten. We lopen om de berg heen en zien Al-Beidha liggen. Dit is een verzameling ruines van ongeveer 9000 jaar oud. Het is een van de oudste sites in het midden oosten. Er staan 65 huisjes en het zijn natuurlijk voornamelijk muurtjes. Er is wat verbeelding nodig om er iets van te maken. Wat wel grappig is dat de huisjes 9000 jaar oud zijn, maar al 8000 jaar niet bewoond worden. Eigenlijk zijn ze dus behoorlijk in tact gebleven. 
Al snel jumpen we in de auto en gaan op zoek naar de weg richting zuiden. We vinden hem snel en verlaten Wadi Musa en omgeving. We rijden verder over Kings Highway en rond het middaguur gaat deze over op de Desert Highway. Dit is andere koek. We mogen harder dan 60, maar het zit er vol vrachtwagens, snel verkeer en politie. We reden echt heerlijk rustig en nu is het echt omschakelen op deze snelle, rechte weg. Vreselijk saai, maar met behoorlijk stukken klimmen en dalen. Tegen enen nemen we de afslag naar Wadi Rum en eigenlijk al voor deze afslag ben je al zowat in deze woestijn. Met elke kilometer nader je de echte woestijn meer en dan wordt het mooi. Aangekomen bij het visitor' s centre bij de toegang tot het woestijngebied werden we direct benaderd door meerdere Arabieren die ons wel een dealtje aanboden voor een trip. Na zes mannetjes te hebben genegeerd, kwamen we in gesprek met Awwad die wel sympathiek overkwam. We verdiepten ons in de mogelijkheden. Een middagtrip, niet meer leek ons voldoende. We hadden geen trek in een tent en de oncomfortabele omstandigheden van de woestijn 's nachts. Awwad bood een iets lagere prijs dan aangegeven voor een trip van vier uur en het leek ons wel wat. We gingen op weg. Eerst reden we nog tien kilometer door naar Rum Village, een armoedig stadje met aftandse huizen en enkel winkels. We kochten nog wat te eten en te drinken en stapten bij Awwad in zijn  eighties Land Cruiser. Hij beloofde pregnantproof te rijden, we geloofden hem en later bleek dit terecht. Aan het eind van het dorp hield de asfaltweg op en rolden we het zand op. Wadi Rum lag aan onze wielen. Wat volgde was een werkelijk mooie tocht. Zo groots, enorm, hoog, ver, zanderig en uitgestrekt en tot de verbeelding sprekend zagen we eerder, maar hier was het wel erg mooi. Frederike vond het lijken op Death Valley, maar we hadden beide flashbacks naar Ozzie. Enorme vlaktes met zand, maar prachtige rotsformaties van allerlei formaat, kleur, om- en opbouw. De ene als pannenkoeken, de ander als bollen ijs en de volgende als ijstaarten of druipkaarsen. We maakten enkele stops, zoals bij Lawrence Spring, zandduinen, twee natuurlijke rotsbruggen, rotsinscripties, een huisje waar Lawrence of Arabia een tijd heeft gewoond en een theestop. Awwad verzamelde hout, maakt een kookplaats, spreidde dekens uit in de schaduw en zette thee. Ook nam hij even flink de tijd voor zijn waterpijp en tijdens deze stop vroegen we hem het hemd van zijn lijf over het leven in de woestijn. Awwad is net als alle gidsen en chauffeurs in het gebied geboren in de woestijn en dus een bedoein. Hij kon ons van alles vertellen over zijn familie, de dieren, de natuur enz. Erg leuk natuurlijk.
Overigens was Frederike kort daarvoor nog ernstig in shock van de shock die een dolende Arabier van haar kreeg toen hij langs haar liep om zijn tent te bereiken. Chris stond bovenop een rots en Frederike wisselde gehurkt de cameralens. De arabier liep achter haar langs en gunde zichzelf een blik op de bilspleet. Misschien schrok hij van zijn beslissing precies daar te lopen ( waar niet je anders lopen als er toch zoveel plek is?), misschien vond hij een bilspleet niet bestemd om te aanschouwen. In elk geval: zijn tirade was niet mals. Hoe durf je....bedek je met een sjaal.....gallemagamgamgallemagam!!
Na de mooie woestijntocht en net toen het weer slechter werd en de wind opstak, kwamen we weer in Rum Village. We namen ons barrel er weer bij en stuurden onszelf naar Aqaba, de volgende stop, de zuidelijke stad aan de Rode zee. Aqaba bleek niet groot, toen we erin reden....het naastgelegen Eilat is een paar keer zo groot en lelijk (hoewel Aqaba ook bepaald geen beauty is) en toch verdwaalden we zowat. Ons richtinggevoel liet ons niet in de steek en zo ineens stonden we voor ons hotel. Dit was volgens de Eenzame Planeet een prima plek, goedkoop, schoon, een wat oudere dame....maar onze gids was al wat ouder en het hotel was blijkbaar nog sneller verouderd en inmiddels verworden tot een oud lijk, een fossiel, een vergaan oord, nog net geen bouwval. We checkten hoopvol in natuurlijk.
Voor ons budget bleek het toch de beste optie en het bed leek okay, maar we wilden er liefst weinig zijn met de ogen geopend. Vandaar dat we erg snel opgefrist waren en de straten onveilig gingen maken. Dat laatste klinkt raar voor ons, maar we werden op straat overal aangekeken alsof we nogal wat van plan waren en erg opvallend waren. Frederike werd als zwangere westerse vrouw met de open mond nagestaard door terrassen vol, taxi's vol mannen. Dit hadden ze blijkbaar niet vaak gezien. We vonden een prima restaurant in de jachthaven, de Royal Yachtclub en namen plaats op het Europees aandoende terras. Het uitzicht was voor de helft leuk: bootjes...prima.....bergen en zee....leuk. Verder....ach, industrie en lelijke boten. Maar het werd langzaam donker en de ambiance werd heerlijk. We zaten er goed bij en aten muttabal met lekker brood en burggol kubbeh en goede pizza's.
Die nacht sliepen we erg goed, dankzij hele volle magen en het feit dat Frederike even naar haar ouders kon bellen bij de Mac.