Betoverend Petra

Wadi Musa en Petra.
Ja, dit is een grote dag. We gaan mooie dingen zien! We vertrekken vroeg, rijden een uurtje flink door en komen om half negen bij het uitgekozen hotel vlak voor Wadi Musa aan. We reserveren een kamer, krijgen onze sleutel en gaan op weg naar het dorp om geld te halen en door de zoeven naar Petra. Het geld lijkt wel op of er is een storing, maar de ATM' s werken vandaag niet in het dorp. De Visa doet wonderen en helpt ons aan cash. En die hebben we nodig! Blijkt al snel. Want na wat boodschappen, zetten we onze auto vlakbij de ingang van Petra neer ( noem je dochter zo....zeggen ze hier als ze te horen krijgen dat het een meisje is....leuke naam en niet wetende dat het een vreselijk vervlogen nederlandse naam is) en kopen een kaartje. De kassa rinkelt: ruim honderd euro met zijn tweeën voor een dagje! Hahaha, dat is toch vreselijk niet normaal! Zelfs in Europa zijn bijzondere dingen niet zo duur, dachten we. Maar goed, een wereldwonder of niet? Drie jaar geleden had het 21 euro gekost volgens de Lonely Planet. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
We beginnen ons tripje rond kwart voor tien en nemen het wandelgrindpad zoals zovelen. Het is niet superdruk gelukkig. Na een kilometertje komen we bij de toegang tot de Siq, de opengespleten rots die toegang biedt tot de stad.  De Siq is zo'n anderhalve kilometer en de wandeling erdoorheen is al een prachtig gebeuren. We lopen door een mooie kloof van 200 meter hoog met af en toe groene begroeiingen en tekenen van de Nabateeers die hier leefden. We zien al wat beitelwerk en ook de fenomenale waterleidingen die onderaan de rotsen lopen. Het pad brengt ons naar de grote verrassing. Aan het einde hoor je al het galmen van de stemmen en vang je tussen de rotsen door een glimp op van de bovenkant van de zogenaamde schatkamer van de farao, meteen de meest bekende tombe van Petra. We staan toch even met een sneller hartje te kijken, we krijgen even het wowgevoel en nemen de tijd de gevel te bekijken. Op de open ruimte vanwaar we de tombe zien is het druk, maar niet te erg en dat is wel fijn. Dat blijft de hele dag zo, heel gunstig. Overal om ons heen stuiteren de karretjes met ezels het terrein op en zie je iedereen even met de bakkes open rondstappen. De gevel is prachtig en indrukwekkend en zeer goed geconserveerd. We leren direct dat in de tombes niet zoveel te zien is, de Nabateeers waren goed met de beitel maar hadden weinig verstand van ruimtes en overal zullen we enkel open vierkante ruimtes aantreffen. Het schijnt dat veel gevels en interieurs wel ooit voorzien zijn geweest van stucwerk en kleur en dit spreekt nog meer tot de verbeelding natuurlijk. We besluiten de tijd te gaan nemen en wandelen rustig door naar de hoek van de open plek vanwaar we verder lopen naar de rest van de stad. Wat volgt zijn allerlei geveltjes en openingen in de rotsen en daarna een blik op een groot en ruim deel van de stad. We lezen ondertussen meer informatie over wat we zien, maken plannen voor onze route, snuiven de sfeer op, voelen de dag opwarmen en genieten van de kamelen en de Jordaners. Wat volgt deze dag zijn allerlei verrassingen, uitzichten, prachtig beitelwerk, mooie tombes en af en toe een klim naar een hoger gelegen deel voor een bezoek aan daargelegen tombes. Het is werkelijk mooi en we beseffen dat we weer eens boffen dat we hier lopen. Het wordt steeds warmer, maar het is goed te doen. Wat echter wel vervelend is, is de enorme wind die er staat. De lucht is vol zand en af en toe komt er een vlaag langs die je voelt striemen. Het is een grote stofbende.
Na een hele rij tombes op een rijtje lopen we door naar het achterste gedeelte. We gaan bovenlangs en gaan de poort door, over de straat met kolommen, langs de tempel en besluiten het pad naar de monastery te zoeken. We lezen dat het een flinke klim over een trap met 800 treden is en schatten in dat het te doen is. We vinden de start van het pad en beginnen de tocht. Deze leidt eerst langs een kleine tombe in een kloofje en gaat daarna stug door. Ons tempo ligt laag en hierdoor lijkt het misschien nog zwaarder, maar na drie kwartier stijgen beseffen we dat het toch een beetje tegen valt. De klim is niet zwaar, maar het is warm en oneindig. Frederike zet door en op een rustig tempo komen we na een uur en een kwartier boven. We zijn een hele kloof doorgelopen, flink gestegen en hebben een prachtig uitzicht op omringende bergen en valleien en worden beloond met een blik op de indrukwekkend gevel van de monastery. Ze zijn mal geweest om deze plek dit ding uit te houwen, 300 honderd jaar voor de jaartelling. Deze tombe is breder en groter dan de schatkamer, maar minder gedetailleerd. Hij is minstens zo indrukwekkend, zeker dankzij zijn ligging. We gaan even rustig zitten, drinken wat en puffen uit. We zijn blij en trots dat Frederike het heeft gehaald natuurlijk. Chris gaat nog even alleen rondlopen en pikt een extra uitzichtpunt en tombe mee die zeker de moeite waard waren. We komen langzaam weer bij en zitten nog even. Dan zien we dat er bovenop een local staat te zwaaien. Iedereen onderaan de tombe gaat er eens voor zitten want deze gast begint hele malle capriolen uit te halen. Hij springt van punt naar punt op 45 m hoogte en beklimt ook nog even de urn. De waaghals doet het met gemak en het is vrij vermakelijk. Hierna beginnen we aan de afdaling en deze gaat vlot. Na een half uurtje staan we beneden en doen een drankje. We gaan langzaam teruglopen, bekijken alles nog goed, overwegen nog even de wandeling naar de hoge offerplaats te maken, maar besluiten heel verstandig niet te gaan. Het is inmiddels bijna vijf uur en de loop zal zeker nog een uurtje in beslag nemen terwijl we Petra ook nog uit moeten, wat ook een uur lopen is. Bij de schatkamer zitten we nog even lekker te staren en lopen daarna terug. Het was prachtig.
Bij de uitgang nemen we een ijsje bij het Movenpickhotel en stappen in de auto. Die krijst het uit bij het wegrijden, alsof de aandrijfriem het gaat begeven. We stappen uit, checken het ding, besluiten voorzichtig terug te rijden en het geluid verdwijnt. Bij het hotel gaan we rustig eten. Er is een buffet, zeer uitgebreid en we zijn de eersten die toeslaan. Het eten is prima. Hierna bellen we Europcar nog maar eens. Er komt weer een monteur en we leggen alle mankementen uit. De monteur neemt de auto mee voor een check, maar levert hem een kwartier later in stilte af. Wanneer ik de sleutel haal bij de hotelbalie, is hij weg met de boodschap dat alles goed is en dat ik maar moet bellen als het niet goed gaat. Tja, ik kan er ook niets mee. Het lampje brandt nog, maar het geluid is weg en het zwabberen is blijkbaar normaal. We laten het er bij en gaan douchen en lekker slapen.