Trichy en omgeving

26 en 27 juli. De wekker ging vroeg , we douchten en pakten onze spullen in en namen nog even snel een ontbijt in het hotel. Het buffer was anders dan de dag ervoor en eigenlijk zat er niet zoveel lekkers bij helaas. Indiase mensen zijn gewend met allemaal zware sausjes , curry's en kruidige papjes te ontbijten, maar dat gaat er bij mij niet echt in om 7 uur. Om half acht reden we met al onze spullen in de taxi weg om naar Chengalpattu te rijden. De chauffeur scheurde behoorlijk over de plattelandsweggetjes en hield ook in de kleine dorpen nauwelijks in. En maar toeteren, bumperkleven, inhaalpogingen ondernemen en anderen aan de kant drukken. Om kwart voor negen, een half uur voor vertrek, stonden we op het perron op onze trein te wachten. De trein vertrok uiteindelijk maar met twintig minuten vertraging, heerlijk. Frederike voelde zich gedurende de reis steeds minder energiek, ook kreeg ze last van steken in haar buik. Toch hield ze het knap vol, ook al was ze gaar toen we aankwamen en rijp voor douche en bed. Tijdens de treinreis zaten we samen met een jonge Indiase vrouw in het zitgedeelte. Ze kon goed Engels, had een studie gedaan ( een of andere bachelor ) en we konden best gezellig met haar praten. Ze woonde in Chennai, had gestudeerd in Trichy en was op weg naar haar broer die even over was uit de USA, waar hij woonde. Later kwam er nog een jonge Indiase man bij, van onze leeftijd, en met hen hebben we ook flink zitten praten over India, hoe het land in elkaar steekt, hindoeïsme en over Europa waar hij wel eens was geweest. We vroegen hem ook hoe het zat met de kaalgeschoren mensen. We hadden in Mamallapuram geregeld kinderen, vrouwen en ook mannen die hun hele hoofd kaalgeschoren hadden, waarbij ze soms ook nog met een geel goedje hun schedel ingesmeerd hadden. De man vertelde dat deze mensen naar een hele bekende tempel ergens boven Chennai in de aangrenzende provincie waren geweest om tot een bepaalde God te bidden. Hierbij is het gebruikelijk je haren te offeren en dan wordt het ter plekke er afgesneden. Ze betalen er ook flink geld voor en hij had het op een gegeven moment over 300 miljoen dollar per jaar. Al dit geld wordt dan weer gebruikt voor tehuizen, voedsel en andere liefdadigheden. Het haar werd ook weer hergebruikt, namelijk voor pruiken. Zo leerden wik weer eens wat bij. Hij ging nu voor business naar Trichy. In Trichy aangekomen konden we snel een autorikshaw regelen, vlot inchecken en zoals ik al zei; douchen en uitrusten. De kamer is misschien wat matig, de douche hier is steengoed, altijd warm en een goede en volle straal. Dat hebben we nog nergens gehad, ook niet toen we meer dan twee keer de prijs voor een nacht betaalden. O ja, ontbijt zit er hierbij ook bij in. Het hotel bleek een echt businesshotel en we hebben duidelijk een van de mindere kamers. Het is heel groot, met winkels, travelagencies, een gym, een zwembad, een restaurant natuurlijk, maar onze kamer zit in een apart soort toren met portieken aan het hotel vast. Trichy is een drukke stad, de hoofdstad van Tamil Nadu met ongeveer 900000 inwoners en dat is te horen om ons heen hier; verkeerslawaai, bouwgeluiden, veel getoeter en veel mensen. Frederike viel in een diepe slaap, Chris las wat in de LP en keek wat tv en ging uiteindelijk in zijn eentje maar ergens wat eten en even rondlopen op het pleintje bij het megadrukke busstation, eigenlijk het bruisende gedeelte van de stad. Later vielen we beide in slaap en kwamen goed de nacht door, ook al had frederike wel wat koorts.We stonden redelijk op tijd op de volgende dag, de 27e. Frederike bleek toch weer wat aan de dunne te zijn, dus het was duidelijk dat haar dag een hele rustige moest gaan worden. Samen begaven we ons naar de ontbijtzaal en aten een heerlijk ommeletje met een zalig bessensapje. Het blijkt dat frederike toch wel trek heeft en het ook binnen houdt, maar later steken krijgt en het er dan in dunne koeienvlaaivorm eruit gooit. Onduidelijk wat er nu precies aan de hand is en hoe lang dit gaat duren. We zullen zien en houden het in de gaten. Na het ontbijt oriënteerde Chris zich op de bezienswaardigheden in Trichy en in Tanjavur. Frederike voelde zich qua conditie best redelijk, maar het leek beter om echt even niks te doen en daarom besloten we dat Chris maar alleen de stadjes moest gaan bekijken. Bij het reiskantoor regelde hij een tripje voor deze middag en een dagje sightseeing Tanjavur voor de volgende dag. Om 1 uur ging dit tripje van start en bezocht hij per auto met chauffeur de Sri Ranganathaswamy tempel ( de grootste van india met zeven muren en nog meer poorten en overal torentjes, huizen, winkels, bedelaars en drukte ), de Sri Jambukeshwara tempel ( was dicht ) en de Rock Fort tempel, een soort fortachtige tempel op een 83 meter hoge rots die bereikt wordt middels een 437 treden tellende trap merendeels binnenin de rots liggend. Best leuk allemaal, overal moesten wel de schoenen uit en dat was dan wel weer ranzig. De Tamils zijn een wonderlijk volkje. Ze zijn anders dan in het noorden en voor een deel zie je dat ook. Vaker dragen de mannen authentieke kleding, zoals het rokje. Als ze het echt goed willen doen is deze wit en dragen ze er ook een witte blouse op, maar je ziet ook de blokjes- of ruitjesvariant ( blouse en rokje in afwijkende patronen...valt mijn ruitbroek toch niet zo op gelukkig ). Ook zijn de Tamils donkerder en zie minder vaak de stip op het voorhoofd maar inplaats daarvan strepen en stippen in geel of wit, minder vaak in die dieprode kleur die je on het noorden ziet. Ze praten anders, geen Hindi maar hun eigen taal en het schijnt dat ze hier veel beter Engels kunnen. De noorderlingen kunnen hier ook niet terecht met hun Hindi en het schijnt dat die staan te kijken van het Engels hier. Het lijkt erop dat ze behoorlijk goed ontwikkeld zijn hier, ze combineren eeuwenoude gebruiken met ultramoderne beroepen bijvoorbeeld. Het is echt een volk apart met hele oude tradities en gewoontes en ook nog eens met erg veel invloed in de wereld buiten India. Er zijn lichte bewijzen voor vroege banden met Rome ( op enkele hele oude tempels zijn bijvoorbeeld gezichten afgebeeld van mensen van het Kaukasische ras ), maar de bewijzen voor hun invloed in veel delen in Zuidoost Azie zijn er in overvloed. Indonesië, Thailand, Cambodja hebben veel grote, bekende tempelcomplexen waarvan niet alleen bouwstijl maar ook de beelden ( mensengezichten, allerlei dieren, nagas en hindugoden ) overeenkomen met hier en er direct van afgeleid zijn. Angkor is hiervan een goed voorbeeld: de slangen ( nagas ) en de mensengezichten. Ze zijn er nu nog trots op en zouden dat graag laten merken. Daar krijgen wij dan weer minder van mee, maar het is toch aardig om te weten.Vanavond zijn we samen gaan eten bij een restauranje onder het Guruhotel hier vlakbij. De tentjes zijn hier zwaar pauper en ongezellig, maar deze kwam er in onze ogen nog het minst beroerd vanaf. Het leuke is dat alle restaurants op hun gevel High Class Family Restaurant hebben staan, maar qua sfeer nog vreselijker dan de Mac Donalds zijn ( noemt die zich ook geen familyrestaurant, alleen laten zij dan om de een of andere reden high class maar weg.... ). We aten er een heerlijke dosa, dat is natuurlijk eten van deze streek. Frederike had haar favoriete ghee roast en Chris at een onion ravi masala dosa, ook er lekker zo bleek Frederike ook te vinden.