Op naar het eiland

29 en 30 juli. Vertrek uit Trichy en het vervolg van onze trip. Na het ontbijtje van deze dag bleek de tandoori inderdaad zijn werk te doen. Chris schoot vlammetjes. Frederike voelde zich steeds beter en kreeg al wat praatjes. Ze had af en toe wat medicijnen genomen en daarna ging het meestal goed. Na een internetbezoekje en nog wat boodschappen keken we nog even tv voor we uitcheckten. Een hotel in Mumbai regelen lukte niet helemaal. We pleegden wat telefoontjes, maar kregen steeds te horen dat we moesten emailen. Daar hadden we geen tijd meer voor. Om half twee namen we de taxi naar de airport. Op de luchthaven van Trichy ging het er allemaal heerlijk kleinschalig aan toe. Beetje met borden en balies sjouwen, personeel te veel dat allerlei irrelevante taakjes loopt te verrichten en mensen die heel erg veel van niets weten. We moesten vanwege onlangs ingevoerde prijsstijgingen nog een restje vertrekbelasting betalen. Frederike meldde zich meerdere malen bij de aangewezen balie, maar daar wist de meneer van niets. Ook zij hij dat we eerst maar in moesten checken. Toen we dat uiteindelijk gingen doen, wilden ze niet verder gaan want we moesten nog wat belasting betalen. Frederike ging naar dezelfde balie waar dezelfde man zat en toen hij haar zag zei hij direct: 720! Oftewel het bedrag dat nog resterende was. Vreemd gedoetje hier. Ons was ook steeds meer opgevallen hoe ongemanierd en welhaast onbeschoft of onbeleefd veel Indiase mensen zijn. We hadden het voorkruipen wel eens genoemd, maar vaak staan ze je ook in de nek te hijgen bij balies en dergelijke of duwen Zr. Je aan de kant of praten er doorheen. Nooit wisselgeld hebben of zomaar al het geld houden, niet fatsoenlijk iets zeggen of vragen, maar kortaf afblaffen, overal rochelen en kwatten, oplichten en dat de hele tijd vragen om geld of je aandacht. Zo zijn er een heleboel dingen die we op kunnen noemen. Ze zijn in India enorm egoïstisch en onaangepast, maar dat zal wel in onze ogen zo zijn en misschien meevallen. Beetje onbekend en onbegrepen voor ons. Of het ligt er gewoon aan dat ze hier met iets teveel mensen zijn. Tegelijkertijd schijnt het wel een beetje een probleem van het land te zijn. Op tv zijn talloze reclamefilmpjes waarin mensen bovengenoemd gedrag vertonen en waarin daarna steeds een meneer een opvoedend praatje houdt. Deze spotjes van de overheid ( incredible India staat er altijd bij) eindigen met een preek en daarna: take pride in being an Indian. Maar goed, in Nederland hebben dit doet spotjes ook, maar dan met andere wangedragingen.Het vliegtuig zou een uur te laat vertrekken. Er stond nog een toestel naar KL van Air Asia. Deze stond er blijkbaar al de hele dag want deze had 8 uur vertraging hoorden we van een vreemde wanhopige Engelse vrouw met kind in volle strontluier. Vlak voor boarden vroeg ze nog hoe laat die van ons ging, erbij uitsprekend dat ze het zeer oneerlijk zou vinden als wij eerder zouden gaan. Ons vliegtuig zou volgens het schema tien minuten na die van haar gaan. Ze was gerustgesteld. We zouden heel even haar gezicht hebben willen zien toen uiteindelijk ons toestel de lucht in ging terwijl er nog steeds mannetjes om het voorwiel liepen te dralen terwijl iedereen al in het vliegtuig zat. De vlucht duurde vier uurtjes. Het ging vrij vlot en de bagageclaim en douane ook ( wel altijd de verkeerde rij! ). We wilden pinnen maar dat ging even niet: zes apparaten waarvan vier ongeschikt en twee buiten werking en gingen zonder geld naar ons hotel. Een splinternieuw hotel op het luchthaventerrein van Air Asia, Tune Hotel. Borg voor de handdoek werd met euro's gedaan, maar drinken kopen bij de 7/11 beneden kon niet. De jongen bij de kassa vond het zo zielig dat we niks hadden en gaf ons een pak appelsap op zijn kosten. Aardig! In de kamer bleek ons bed al beslapen te zijn die nacht of dag. We vroegen om een andere kamer maar kregen een clean-up. Eerst ging de meneer het gebruikte bed netjes opmaken maar dat pikten we niet. De douche was lekker (nog beter dan Trichy), de nacht was kort ( 3 uurtjes ) en de rit met de shuttlebus naar de terminal gratis (want geen geld, dus een aardige Australische oma met twee kleine kids dokte onze kaartjes). Het inchecken en bagage inleveren gingen snel en na een koffie, jus en hash brown zaten we ook al vlug bij de gate. Frederike ontdekte wifi en kon nog net op tijd vlak voor boarden een email sturen naar een hotel Mumbai. Het vliegtuig begon om tien over zeven te rijden, ging om half acht de lucht in en zetten zijn wielen om vijf over acht op de landingsbaan van Kuala Terengganu. Wat een snelle vlucht! Stelde echt niets voor en in de tussentijd kregen we ook nog even een sandwich. Na de landing ging het allemaal weet razendsnel: onze tas lag als eerste op de band, we pakten hem, liepen naar een taxibalie, regelden een taxi en voor we het wisten scheurden we naar Marang. De chauffeur had het idee dat we de boot van negen uur wel konden halen en deed zijn best. En dat lukte! Het bootje bracht ons via Gem Island direct op het strand bij Qimi. Een leuk welkom met een drankje en we konden de tijd nemen om te wennen aan het eilandgevoel. Dat duurde niet lang. Kapas is weer zoals het was en daar houden we van. Verder valt er niet zoveel te vertellen natuurlijk. Wat op Kapas gebeurt, blijft op Kapas ( of op foto's die voor zich spreken en in ons geheugen of course ).Vanavond een grote lobster trouwens, we hebben hem al gezien....