Laatste dag India

De dag begon vroeg, want Frederike kon niet meer slapen en hield ons beide daarom maar wakker. Het was half acht en we speelden wat potjes kaartspel. Om half negen stonden we echt op en smeedden de plannen voor de dag: eerst ontbijt en daarna de volgorde van winkels etc. We ontbeten bij de Mac. Er zat een Mumbaikse familie naast ons en we vroegen ze naar enkele winkels. Vanwege de zondag zouden er wel flink wat dicht zijn, maar enkele ook wel open. We stelden na hun adviezen het plan bij en gingen op pad. Hij had ook nog een vriend met een winkel in sjaals gebeld om hem te checken. We zouden hier terecht kunnen voor goede pasjmina en Kashmir. Eerst liepen we naar een toeristenwinkel vlakbij, maar die was dicht. Daarom zetten we de pas erin naar een verderop gelegen buurt voor The Bombay Store, een door de regering gerunde winkel vol souvernirs. Ze hadden hier echt van alles, van crap tot goede spullen. We konden nu wel een idee van de prijzen elders krijgen. De sjaals hier waren fantastisch maar nu even boven budget. Hierna zochten we cd en dvd winkel voor goede Bollywoodfilms, maar ook deze bleek gesloten. We besloten terug naar onze wijk te lopen en te zien wat we tegenkwamen en ook gewoon goed verder te kijken en te shoppen. Onderweg kwamen we eengrote winkel in kleding en stoffen tegen , FabIndia. Ze hadden er allerlei traditionele kleding, maar niet wat we zochten. Frederike ging boven kijken en vond er mooie meubelstoffen. Eentje trok haar aandacht met als doel gebruikt te worden voor de hoezen om de kussens van de eettafelstoelen. Ze nam er drie meter van mee. Mooie stof voor een goede prijs: 660 rupies, da's elf euro. Frederike stapte blij de winkel uit. Direct om de hoek vonden we een grote platenwinkel die wel open was. We zochten er een paar goede Hindifilms uit en lieten ons daarbij van alle kanten informeren, want er hadden er geen paneer van gegeten natuurlijk. Hierna liepen we lekker onze eigen buurt in en omdat het begon te regenen dropten we de tassen op onze kamer. We gingen snel verder voor meer want er moest nog een verjaardagscadeau voor Ellen gevonden worden. Ook waren we gisteren en vanmorgen driftig op zoek geweest naar een vlag. Er hadden al flink navraag gedaan, maar het leek lastig te gaan worden. De souvernirshop verderop was ook nog dicht en we gingen het al een beetje opgeven. We kochten armbandjes voor Florine en kwamen in de mood voor onderhandelen, ook omdat we alle stalletjes op de stoepen afgingen voor een kleingigheidje voor Nils. De houten olifantjes waren toch buitenproportioneel duur en de mannen gingen niet laag genoeg. We besloten eerst maar even het Taj Palace & Hotel te bekijken. Dit sjieke hotel zit in een prachtig oud en goed onderhouden gebouw aan de boulevard. We gingen de security door naar binnen en namen een leuk kijkje binnen. Het zag er geweldig uit; mooie lobby, gangen, zwembad en dure winkels. Buiten bekeken er The Gateway of India, een grote stenen poort aan zee die ter ere van de aankomst van een Engelse koning was neergezet en een echt landmark van Mumbai is. Het was er megadruk met vooral Indiase families. Ook bedachten we dat er niet meer naar de ons aangeraden pasjminawinkel wilden, omdat die weer veel meer verderop lag. We gingen op sjaaljacht in Colaba, winkels zat. In twee winkels lieten we ons alles showen en leerden we vanalles over kwaliteit en prijzen. Ook werd duidelijk wat mooi en goed was en dat onderhandelen goed mogelijk was. De prijzen in de regeringswinkels liggen vast, maar zijn te hoog. Hier lag dat anders. Bij de derde winkel leek het eerst niet te lukken, maar Frederike zag een supermooie sjaal van Kashmir voor zichzelf. Hierop konden we al wel wat afdingen zodat het voor ons interressant was. We hadden ook een prachtige pasjminasjaal voor Ellen gezien, maar deze was echt veel te duur. Het was wel 100% en erg mooi, maar te mal. Blijkbaar wilde hij hem erg graag kwijt, maar kon hij niet veel met de prijs. We maakten duidelijk wat we wilden en gingen door over een totaalprijs voor de twee sjaals. Het werd fiks onderhandelen, waarbij wij weinig toegaven en een paar keer aangaven gewoon die ene te doen. Meerdere malen ging de creditcards al richting apparaat en begon hij weer over een prijs. Wij veranderden niets, een keer hooguit 100 rupies en vervolgens ging hij inene overstag. Hij was akkoord, maar niet zo blij natuurlijk ( die houding hoort natuurlijk bij het spel, maar we hadden wel echt een topdeal te pakken dachten we ). We gingen content de deur uit en zochten nog iets voor Nils en Florine. Al lopend regelde Chris een trommel voor Nils en bij een kraampje fiksten we nog een spiegel en een doosje voor Florine. We liepen terug naar Bentleys Hotel en Frederike werd nog aangesproken door een man die vroeg of ze wilde figureren in een film. We hadden al gelezen dat dat veel voorkomt in Colaba en dat je in zo'n geval een paar uur kwijt bent, maar vervolgens wel in een film te zien bent. Ook hadden we vandaag al enkele plekken gezien waar mensen, camera's en allerlei wagens klaar stonden voor opnames. Helaas hadden we geen tijd meer natuurlijk. Frederike voelde zich wel gevleid, wat schattig. In het hotel pakten we alles goed in, douchten en maakten ons klaar voor vertrek. Al een paar dagen hadden we wel zin om naar huis te gaan, maar nu even niet meer. We zijn India toch wel erg gaan waarderen en daarbij is vertrekken nooit helemaal leuk. We checkten toch maar uit, moesten even wachten op de taxi die we hadden aangevraagd maar niet geregeld bleek en gingen op weg. De chauffeur had voor ons de minder aantrekkelijk route bedacht. Hij reed ons door het havengebied en we kregen eigenlijk alleen maar sloppen en arme mensen overal en nergens te zien. Toeristische route, maar dan voor het rotgevoel. Shit, wat een leven zeg. Het schijnt dat zestig procent van de Mumbaikers in sloppen woont en we geloven het graag. Nu wisselt de staat van zo'n wijk behoorlijk, want sommige zijn helemaal georganiseerd en voorzien van stenen huisjes die ook gewoon huur betalen, maar als je goed kijkt weet je ook dat de meeste mensen het er barslecht hebben. Na flink wat schrikbeelden kwamen we op het laatste stukje normale weg en snoven de laatste beetjes India op. Ach, of we het gaan missen weet ik niet, maar zeker is wel dat we een topvakantie hebben gehad in dit land. Het is me wel een maf land, maar te gek om er geweest te zijn. Zeker een land waar we vast nog een keer naar terug zullen keren!