Mumbai

Na een prima nacht en nog even rustig ontwaken gingen we na een ontbijtje bij de M op pad. Het schijnt dat we ontbijt in het hotel kunnen krijgen, maar een blik in het keukentje doet je sterk vermoeden dat dat geen goed idee is.We namen een taxi naar Crawford Market. In deze overdekte hal troffen we allen groente en fruit en stank aan. We waren snel buiten. Komisch ook dat de LP de meatmarket hier "only for the brave" noemt. Nou, dan weet je genoeg. We besloten Furtado en Co te zoeken, een muziekinstrumentenwinkel even verderop. Na wat navragen, vonden we het en troffen er een hele grote verzameling moderne en iets minder grote hoeveelheid traditionele instrumenten aan. Chris zocht de fluit van de slangenbezweerder, maar die hadden ze niet. Ze wezen een winkel vijf minuten verderop aan. En verrek, deze had er een paar. Chris zocht een mooie uit, leerde snel hoe het moest en keek verder rond. Een mooi enkelsnarig tokkelinstrument trok de aandacht en ook een Indiase schalmei, familie van de hobo. Alles werd geprobeerd en omdat het betaalbare dingen bleken te zijn, namen we ze mee. Erg leuk om dit te vinden. Bij de andere muziekwinkel zagen we Indiase dwarsfluiten en voor Piet kozen we een mooie uit. De verkoper speelde er mooie riedeltjes op, dus dat verwachten we van Piet ook. Erg mooi instrument trouwens met een mooie klank. Hierna ging onze winkeltoer verder langs verschillende bazaars. Frederike zocht sieraden en stoffen op Zaveri bazaar en op Mangaldas Market, maar er was niets wat precies goed was. Wel was er genoeg te zien en we hadden het naar onze zin. Ondertussen regende het wel behoorlijk en opvallend is dan wel dat de straten en stoepen nog drukker en hectischer worden. Overal mensen, taxi's, koeien, fietsers en handkarren. Fietsrikshaws en autorikshaws zijn hier trouwens nergens. We namen hierna een taxi naar Chor bazaar voor Bollywoodposters en meubilair. Van dat laatste was er alleen troep en van dat eerste 1 winkeltje ergens zomaar tussenin met een hele collectie vintage posters. Van collectorsitems tot meer massagoederen, maar allemaal oud. Van duur ( 5000 ) tot goedkoop ( 200 ). We kozen een mooie uit voor David. Doordat een Indiase vrouw voor ons van alles wilde zien, konden we goed kijken. Erg grappig al die platen. Benieuwd wat Daaf ervan vindt, wij vinden hem wel cool. Frederike regelde vanwege de regen flink wat folie voor onze aangeschafte spullen. Een taxi terug naar Crawford Market was moeilijk te krijgen. Het verkeer was echt heel druk, het regende flink en alles zat vol. Normaal willen zes taxi's tegelijk je wel meenemen, maar nu was het een probleem. Na twintig minuten was het raak. We hadden ook nog eens een metertaxi en waren benieuwd wat het ging kosten. Normaal spreken we een prijs af. De rit duurde natuurlijk lang vanwege de file, maar de prijs was echt top: 20! Drie keer zo goedkoop als de heenrit, prima. Rond de market zochten we naar tassen, en niet zomaar wat. Frederike had in het noorden overal stoffen shoppers gezien met Indiase prints: tekeningen, hoofden en tekst, sommige met glitters of kralen. En zal je net zien dat ze Mumbai nergens te koop waren. We waren in het goede gebied, want er waren wel honderd tassenwinkels. We zochten en zwoegden en vroegen, maar tevergeefs. We doken ook nog de achtergelegen buurt in om voor stoffen te kijken, maar slaagden nergens. Omdat Frederike nog naar twee winkels aan de rand van Colaba wilde, vroegen we een taxi naar de straat waaraan deze winkels lagen. We noemden de winkelnaam en de straat, vroegen de prijs en stapten in. Hij zei dat hij ons er ging brengen en gebaarde naar zijn meter. Het kwam vast goed. Na een kwartier leek dat er niet op. Eerst ging hij in de goede richting, maar nu leek hij te ver te gaan. Frederike vroeg enkele keren of hij echt wist. Natuurlijk wist hij dat. Na nog meer rondrijden zei hij dat we in de betreffende straat waren en stopte. We zeiden dat hij nu nog naar de genoemde winkel moest, maar hij wist dat niet en noemde de straatnaam en dat hij er nu wel was. Mensen op straat gingen zich er mee bemoeien en het werd een heel circus. Uiteindelijk reed hij de straat door, wat wel de juiste bleek en moest nog tien minuten karren. Hij was dus helemaal naar het uiterste punt gereden en vond dat hij er dus wel was. Ineens zagen we de winkel en vroegen hem te stoppen. Volgens de meter moesten we 87,50 dokken, maar daar hadden wij geen trek in. Hij had maar niet zo onbenullig moeten zijn. Chris gaf hem zestig en zei dat dat het was. Toen was hij boos. Nu hebben we weinig Indianen boos gezien, wel nors of chagrijnig of gepikeerd of pissig of teleurgesteld of onbeschoft of zuur ( nooit uitbundig vrolijk trouwens ), maar deze liet zichzelf gaan. Hij schreeuwde zelfs. Best vermakelijk en een discussie werd even gevoerd. Maar zijn Engels was niet helemaal top, dus de variatie in argumentatie niet heel groot ( you say wodehouse road, i go wodehouse road ! ). We waren er snel klaar mee en gingen er vandoor. Werkte wel. De betreffende winkel bleek goede antieke spullen, maar was erg duur. Vooral de oude kaarten en foto's waren erg mooi. De naastgelegen souvenirwinkel had echter wel de gezochte tassen; verschillende formaten en prints, alleen niet met glitters. Frederike zocht een mooie kitscherige uit. We kwamen buiten en stonden opeens in onze eigen wijk. Omdat het enorm regende gingen we naar het hotel. Morgen gaan we verder shoppen in onze eigen buurt.