Pulau Kapas

31 juli t/m 6 augustus. De lobster van gisteravond smaakte fantastisch! Deze 5 dagen vulden zich met hetzelfde patroon. De ochtend begint altijd zo rond 8.15 uur met opstaan en aankleden. Vervolgens wordt er een ontbijtje genuttigd met een enorme bierpul met warme chocolademelk. Dan is het rond 9.45 uur tijd om de 5 minuten durende wandeling naar een paar stranden verderop te doen. Dit strand is door de weeks zo rustig (6 man hooguit) en 's middags wordt t altijd prive strand. Heerlijk zo'n strand met zijn tweeen!!! We vroegen ons al af of het land aan dit strand te koop zou zijn..........Rose vertelde ons later dat ze bij haar op t terrein nog een stukje grond te koop heeft, klinkt leuk maar zou toch liever aan t andere strandje mijn hut hebben. Meestal hebben we (voornamelijk Chris) zo rond 15.30 uur trek en gaan we terug naar de hut voor een late lunch, die meestal bestaat uit noodles of roti canai. Na de lunch is het tijd voor kaarten, douchen en aftersun. Chris is de eerste dag zo verbrand, ondanks het feit dat hij 2 keer is ingesmeerd, dat hij alle dagen in de schaduw met een t-shirt heeft aangezeten en de hele pot aftersun heeft verbruikt. Zijn onderlip ziet eruit als een maanlandschap en fikt de tent uit. Het liefst eet ie spicy zodat het allemaal lekker egaal fikt. 's Avonds eten we voornamelijk prawns, vis, crab, lobster of kip in verrukkelijke sausjes met rijst en groenten. Gisteravond hebben we zelfs nog hele lekkere mudcake gegeten. Lola (een Frans meisje) was jarig en Rose had speciaal een taart geregeld en versierd met haar naam erop. Na het eten werd er eerst in t Engels gezongen en daarna in het Frans en Nederlands.Op woensdag ging Chris om 6.45 uur met Rose en Qimi naar het vasteland. Er moest wat geld bij gepind worden en de beste oplossing was om met hen mee te gaan. Eerst brachten we Qimi naar school. Rose scheurde in volle vaart naar Kuala Terengganu en vlakbij de school nam Qimi nog een roti canai zoals hij elke dag doet. Chris at mee, het smaakte goed. Hierna dropten we hem bij het minischooltje en reden naar de markt. Hier zocht Rose allerlei vis uit en speciaal voor ons ook nog enorme prawns. Ook haalden we groente en nog wat specialiteiten. Voor het bezoek aan de markt had Rose twintig buideltjes nasi lemak besteld bij een eettentje en we keerden er na de markt terug om het op te halen en een ontbijtje van toast met peanutbutter te nuttigen. De nasi lemak bij deze tent is beroemd in de stad, iedereen komt er halen en je moet vroeg zijn anders is het zo op. Met de nasi en alle andere tassen vol gingen er via de pinautomaat terug naar Marang om de boot te nemen. Om elf uur waren we weer op het strand terug en namen we samen nog een ontbijt van chocomelk en enkele porties nasi lemak. Een variant met ansjovis en een variant met vis. Allebei zalig, maar de eerstgenoemde superlekker: rijst in cocosmelk gekookt met een rood sausje waarin gedroogde ansjovis zit en daarbij een gekookt eitje en wat pinda's. Topontbijt. Hierna gingen we het strand op en hebben die middag nog wat gesnorkeld. Toch nog wel leuk.Op donderdag hebben we ons nog tot drie uur op het strand en in de zee vermaakt. Natuurlijk inclusief fotosessie en deze keer zonder zand op de kin. Hierna konden we even douchen, spullen verder inpakken en ons laatste eilandmaal nemen: prawns in zoetzure saus. De boot kwam om half zes en helaas konden we Qimi geen gedag meer zeggen, want hij was te laat. Rose zei dat hij behoorlijk pissig zou zijn. We namen afscheid en namen ons ook voor echt weer terug te komen, ooit. Kapas is echt zo ontzettend uniek en geweldig en natuurlijk werkt dit resort ook mee. Wat een supereiland, maar ja...we moesten weer weg. We namen de boot, daarna een taxi en toen het vliegtuig naar KL. Het schoot allemaal behoorlijk op en tegen twaalven waren we weer in het Tune Hotel bij de luchthaven. Dit keer kon de nacht iets langer duren en om kwart voor zes mocht het wekkertje ons storen. We namen de bus naar de terminal en gingen inchecken. De balies waren nog niet open, maar toen bekend werd welke het zouden zijn gingen we in de rij staan die bij een van de juiste uit zou komen. Het gedrag van onze Indiase medemensen werd weer gelijk keurig geshowd. Met zijn honderden gingen ze in een soort massale groep zonder rijvorm dringend voor de andere balies staan. Druk pratend en gebarend duwden ze elkaar richting dichte balie. Daar stonden wij dus niet tussen, want wij stonden tussen Europeanen die al incheckten voorhing vlucht naar Londen. Toen duidelijk werd dat ons nummer niet open ging hadden we even een probleem, maar wilden op Indiase wijze onvoegen in de rommelige massa curryhoofden naast ons. Zo gezegd zo gedaan. Vonden ze niet zo leuk. Zelf doen ze niet anders dan voorkruipen en duwen, maar van deze kaaskopjes trokken ze dat niet. Ook niet toen chris nog lachend tegen een jongeman die boos vroeg wat we gingen doen, zei: Indian Style, you knowhow. Wat een zure koppen. Vervolgens werd het nog leuker. Na vijf minuten ging onze eerder gekozen balie wel open. Frederike zag dit, wipte erheen en regelde dat wr gelijk aan de beurt waren. We sneakten uit de kluwen en checkten in. Een blik achterom bracht ons enige lol. Na de incheck namen we koffie en muffins bij de Starbucks en checkten mail en internet op de iPhone. Het boarden hierna ging vrij vlug en voor we het wisten zaten we op onze stoelen in een vrij grote Airbus die behoorlijk leeg bleef. Er waren heel veel stoelen onbezet. De vlucht duurde best lang, maar was prima. In het vliegtuig ontmoetten we een Nederlands gezin dat zondag ook weer dezelfde vlucht naar huis heeft.Bij aankomst op Mumbai bracht de douane aldaar ons de volgende leuke verrassing. De douanier zag dat we voor de tweede keer India ingingen en dat kon volgens hem niet. Toch staat er in ons visum: double entry. We werden er allebei uitgepikt door het douane-opperhoofd en meegenomen naar een kantoortje. Ook de helft van het Nederlandse gezin moest mee, vader en de oudste dochter waren er gewoon door gekomen. Ook zoiets, er zat dus iemand behoorlijk te pitten. Joost mag weten welke. Het probleem was een nieuwe regel: je mag India niet twee keer binnen in twee maanden tijd op een toeristenvisum. Toch hadden wij van de ambassade in Den haag toestemming en die hadden onze tickets ook nog gezien. Nee, zei douanebaas...ze hebben het mis daar. Vervolgens mochten we al onze papieren en tickets en data doorgeven en werd alles gecheckt. Hier waren zo'n tien man bij betrokken en tussendoor zijn ze natuurlijk ook met andere gevallen bezig. Uiteindelijk kwam het allemaal goed en na een speciaal formulier kregen we onze stempels. Wel bracht air asia keurig onze bagage naar ons toe. Het was een leuke toestand daar, maar we wisten toch dat het wel goed kwam. Iemand had het mis of snapte er niet zoveel van. We zullen het later nog eens navragen in Den haag.Hierna namen we een taxi en keken onze ogen uit tijdens de anderhalf uur durende rit. Mumbai is groot, druk, hectisch. Overal zie je sloppenwijken tussen normale wijken. Ook zijn er veel mooie oude gebouwen, vaak Engels of Frans en in gotische stijl. De meeste zijn erg verwaarloosd, dat is dan wel weer zonde. Mumbai ligt direct aan zee, dus zagen we het water, havens, maar ook stranden en boulevards. We kregen een leuke indruk. Ons hotel bleek in een zijstraatje van de hoofdweg in de wijk Colaba te liggen. Ook zit het in eenmooi oud pand, of eigenlijk twee, maar is het niet onderhouden. We zitten in een soort Ceintuurbaanhuisje met soortgelijke badkamer en trappen. We hebben wel een lift, zo eentje met twee ijzeren hekken zoals in de film. De prijs is goed en de plek ook. We zijn direct de wijk ingegaan en hebben ons zeker drie uren vermaakt. Er is veel te zien: winkels, kraampjes met Indiase toeristentroep, echte Indiase spullen, enkele interessante sights en de zee ook nog dichtbij. Geweldige en bruisende wijk. Ook zijn de mensen hier leuk; minder gezeur aan je hoofd en erg makkelijk van af te komen. Geen gedram of gevraag en vervelend gedoe. Er lopen hier behoorlijk veel blanken rond, meer dan we gewend zijn, dat is best leuk weer. We besloten te eten bij New Laxmi Vilas, door de LP aangeraden voor dosas. Deze bleken echter zo groot ( 1 meter breed ) dat ze op de vieze tafel bungelden, niet zo fris. We hadden er eventjes van gegeten en toen Frederike er genoeg van had, begon er een ober aan ons eten te zitten. Hij wilde het geval dubbelvouwen, waarschijnlijk hoort dat en hadden we dat zelf moeten doen, maar hierna hoefden we echt niet meer. Blijf toch van mijn eten af! We besloten dat we het gingen meenemen om buiten aan straatkinderen te geven. Frederike lanceerde haar idee bij de baas en kreeg toestemming. Het werd allemaal ingepakt, ook de garlic naan die ze eerst nog waren vergeten. Buiten deelden we het uit aan twee groepjes daklozen. Deze zie je hier wel weer in flinke aantallen en dat is echt zielig. Ze waren er blij mee, mooi zo. Omdat de buiken nog niet vol zaten, namen we nog wat mee van de grote gele M en aten dit op bed op. We zworen nu ook de dosa maar af. Na het eten namen we een douche en sliepen lekker op ons keiharde bedje.