Ganges

Varanasi. De reis hiernaartoe was gisteren, maar lijkt gek genoeg een eeuwigheid geleden en al weer behoorlijk vergeten. Gelukkig maar. Varanasi nemen we helemaal in ons op en lijkt ons ook wel op te slokken. Het verblijf is er maar kort geweest, ook al weet ik niet of dat zonde of juist goed is. Deze stad heeft vast een heleboel te bieden en achter zijn geheimen en details zullen we nooit komen, maar wat we gezien hebben is toch in zekere zin boeiend. Varanasi is zogezegd een van de, zo niet de oudste stad of nederzetting van de wereld. De gebouwen zijn geen van allen niet ouder dan een paar honderd jaar, maar al duizenden jaren geleden vonden mensen al dat ze hier moesten zijn. De stad is aan de westoever van de Ganges gebouwd en dat maakt het bijzonder: de rivier en daarmee de stad zijn heilig en een pelgrimsoord voor hindoes. India heeft ongeveer een miljard inwoners, waarvan zo'n 83 procent hindoe. Voor 830 miljoen mensen in dit land, en vast ook wel voor een paar erbuiten, is deze plek bijzonder. Dan moet er wel iets zijn met varanasi.Vanmorgen stonden we om half vijf op, kleedden ons aan en maakten ons gereed voor een mooi bezoek aan de Ganges. Om iets over vijven stapten we in de autorikshaw. De straten waren nog leeg en de chauffeur kon echt flink hard rijden. Zal vast heerlijk zijn voor hem, maar deze snelheden en bochten leken op dit vroege uur killing. Toch zijn de straten niet zo leeg als je denkt. Een boel mensen zijn al op, waarvan een enkeling zich te voet op met een ander vervoermiddel naar buiten waagt. Rond de huizen en gebouwen is ook al flink veel reuring. Varanasi heeft veel kleine straatjes en pandjes en overal zag je mensen zitten, nog slapen ( in portiek, op trap, in vensterbank, op je fiets, in de goot om maar wat te noemen ) koken, spullen voor de dag klaar maken, zich wassen of het straatje vegen ( zinloos, want de straten zijn open vuilnisbakken ). Ook waren de honden, koeien en waterbuffels al flink aan het grazen in de vuilniswei. We raasden dus langs interessante tafereeltjes. Via de kleinste steegjes naderden we de rivier, maar doordat alls echt is volgebouwd tot aan de rivier weet je niet waar het water is en of je er al bent. De chauffeur stopte en leidde ons een poortje door en ineens hoorden we gezang, bellen en trommels en bereikten we via een mooie tempel kedir ghat. Ghats zijn de trappen naar beneden die tot in het water leiden. Varanasi heeft er 365 en mensen komen er in de ochtend voor rituelen, oftewel een uitgebreid bad met gewoontes. De zon was net op en we hadden een prachtig overzicht over de rivier en alle gebouwen en ghats er langs. Magisch sfeertje, een behoorlijke drukte en al veel badende hindoes. Al snel zaten we met zijn 2en in een bootje samen met een roeier en gingen met een stukje stroomopwaarts voor enkele ghats. Even verderop lag een van de twee burning ghats, deze was de kleinste. Er waren geen trappen, alleen aflopend zand en modder en een plek waar een lichaam verbrand werd. De familie stond om een stapel hout met daartussen het lichaam van een dierbare. De fik zat er nog in, maar er kwam vooral veel rook vanaf en even passeerde een flinke en vreemde geur onze neuzen. Er mogen alleen mannelijke familieleden bij en ze staan er de volle drie uur bij te kijken tegen een hekje geleund. Deze ghat had ook een grote moderne overdekte verbrandingsplaats, waarin het maar 20 minuten en 200 rs kost. In de buitenlucht kost het ongeveer 3000 rs , afhankelijk van de hoeveelheid en het soort hout. Als alles verbrand is, gaat het as de rivier in. Dit brengt de dode veel goeds. Vanuit het hele land komen mensen hierheen voor hun eigen verbranding of dat van anderen. Overigens zagen we gisteren in een andere trein naar varanasi een lijkkist in het bagageruim gezet worden. We voeren stroomafwaarts en kekengoed rond, bijzondere plek die wel wat indruk maakt. De blik op en over de rivier en naar alle aangrenzende gebouwen is prachtig. Aan de oostoever zijn alleen maar zandbanken en verderop bossen, geen bebouwing, helemaal niks. Enkel wat bootjes en mensen. We voeren langs allerlei ghats, grote en kleine, hoog of laag en breed of smal, soms voorzien van plateaus met mensen van hoge kasten ( brahmans het bestaat toch nog wel ), yoga-beoefenaars, mannen die de was uitgebreid doen en overal badende hindoes. Redenen voor een ritueel zijn het wegwassen van je zonden of het zichzelf verlossen van de eeuwigdurende cirkel van het leven, de reïncarnatie. De roeier vertelde ons dingen over de ghats en de gebouwen. We namen het allemaal flink op, eigenlijk een magisch bootritje. Een van de laatste ghats was de grootste burning ghat en hier werden op ditmoment vier lichamen verbrand. Een familie bracht zojuist een lichaam naar een plek en begon hout te stapelen. Hierna ging het terug stroomopwaarts en de roeier zwoegde behoorlijk. Af en toe hield hij even in zodat we goed konden kijken. We maakten flink foto's natuurlijk. Hier en daar zagen we natuurlijk koeien of buffels lopen en zwemmen en wat apen op hekjes. Bij aankomst bij de eerste ghat gingen we aan land. Een gids van het hotel wachtte ons op en loodsde ons naar de rikshaw. We waren wat huiverig, want we wisten niets van een gids en verwachtten wel weer een afzetterijtje of geldtrekkerijtje. Hij reed mee en zei soms wat, wij luisterden nauwelijks. We bezochten de tempel op het universiteitscomplex en voor we hierin gingen vroegen we waarom hij mee was. Hoorde dit erbij of ging hij extra geld vragen? Hij beloofde dat dit erbij hoorde en niets extra kostte ( anders hadden we hem vriendelijk gevraagd alvast te stoppen ). De tempel was vanbinnen niet echt mooi, de gids vertelde vanalles over de goden en de offergebruiken ( leerzaam ) en er speelde een blinde man op zijn harmonium. Hierna gingen we naar de hanumantempel, de apentempel. Overal liepen van die enge makaken vrij rond en snel waren we weg. Het was er wel druk en er werd mooi gezongen binnen. Ook zag Chris nog een wezel( of andere bruine marterachtige ) door de bosjes struinen, die hadden we ook al in khajuraho de straat over zien steken. Als laatste gingen we nog naar een kleine rode tempel, leerden dingen over het offeren en het bezoeken daarvan en werden naar het hotel gebracht. Natuurlijk niet zonder een bezoek aanMoghultown, een sloppenwijk met winkels. We zijn de rikshaw niet uitgekomen toen hij er stopte, zeiden dat we niets nodig hadden en lieten ons terugrijden. In hotel lekker gedoucht, geslapen, ingepakt en tv gekeken. Hierna uitgecheckt, bagage opgeslagen en op pad gegaan voor ansichtkaarten.De gids was nog in de buurt en toonde ons het iets verderop gelegen postkantoor. We namen een fietsrikshaw naar de rivier en vlakbij dawasdamehd ghat wees een oud mannetje ons op een theewinkel van twee jonge gasten. Zij hadden behalve thee en sieraden ook een rek met kaarten uit grootmoeders tijd en we kozen achte mooie exemplaren uit. Hij showde ons nog al zijn theesoorten, maar we hadden geen dorst en wilden verder. We wilden naar de mac en probeerden een autorikshaw te regelen. Over het algemeen is dat in varanasi anders dan overal. Deze gasten zijn duur en willen niet zomaar overal heen. Ze wimpelen je af, proberen je een poot uit te draaien of sturen je door naar een fietsrikshaw. Deze willen altijd wel en deze beste man perste zich door de drukte en hitte naar de mac. Hier aten we ons buikje vol en schreven de kaarten. Bij het postkantoortje hebben we de kaarten gepost, nu maar hopen dat ze aankomen want het kantoor zag er net zo betrouwbaar uit als een paddoshop op de Wallen. In het hotel regelden we een hotel in kolkata ( superdeluxeroom ) en om vier uur werden we naar het station gereden. Hier konden we vervolgens drie uur lang wachten op onze trein, deze was weer eens twee en een half uur te laat. Ook was het hier zo chaotisch dat ze slecht omroepen en je geen idee hebt of en hoe laat en waar je trein gaat komen. Net na half acht reden we weg. Frederike voelde zich inmiddels niet zo lekker en God zij dank hadden we een cabin voor ons tweeën. Prima banken en bedden, lekker luxe. Frederike was nog wat meer belabberd geraakt ( combi van reizen, aircowisselingen, koortsig ) en spuugde in een zakje. Chris kon het pakketje vervolgens op aanwijzing van de treinmedewerker uit de rijdende trein werpen. Leuk gezicht, leuk idee. Hopen dat er niemand liep en ook dat de rest van de trein de ramen dicht had want hij ging hard en hoog de lucht in.