Op naar het zuiden

Op naar het zuiden.Om 3.15 uur ging het alarm van de telefoon, tijd om op te staan dus. De nacht was onrustig. Met veel onderbrekingen kwamen we hem door. Frederike voelde zich bij het opstaan al een stukje beter dan de dag ervoor. Dit gevoel was van korte duur. We pakten rustig onze spullen en laadden onze tassen in de taxi die keurig klaar stond. De uiterst vriendelijke en behulpzame hoteljongen vroeg nog om fooi, maar daar had ik even geen in. Ze vragen je hier continu om fooi, niets is gratis hier: de weg wijzen, je tas even van je schouder halen en neerzetten, chauffeurs die je keurig ergens afzetten en gewoon hun fare krijgen, je noemt het maar op. Ik ga denk dat ik ook maar eens fooi ga vragen, bijvoorbeeld als ergens een deur twee seconden langer open houd of als ik ergens iemands smerige lucht of scheet voor hem opsnuif ( dan word ik snel rijk hier ). We reden door een slapend Kolkata en dat was te zien. De straten en stoepen lagen overvol met mensen, zoveel daklozen hadden er nog nooit gezien, onvoorstelbaar. Hele bruggen en stukken stoep lagen vol. Het was lekker rustig op de weg en we bereikten de airport vlot. Inchecken en securitycheck gingen voorspoedig en om 5.40 konden we de bus in naar het vliegtuig. Voor frederike duurde het allemaal te lang, want ze voelde zich miserabel. Diarree en dan ook nog moeten reizen is geen goede combi, dus ook de maag liet van zich merken. De vlucht was een snelle en prettige, indigo lijkt een goede maatschappij in onze ogen. Zonder overgeven en grote problemen zaten we al vrij snel in de hal om een beslissing te nemen over waar we heen zouden gaan. We besloten een poging te wagen een lange-afstandstaxi naar Mammalapuram te regelen om daar lekker in een hotel aan de kust te nemen. Chennai zelf zagen we niet zitten. Die taxi was zo gepiept en voor we het beseften reden we. Chennai uitkomen duurde even, maar Mammalapuram werd lekker snel bereikt. We lieten ons bij hotel Sea Breeze afzetten en vroegen om een double room. Deluxe was nog aanwezig, nou vooruit dan maar! De taxichauffeur vroeg om een fooi, maar ik had bijna geen kleingeld. Ik gaf hem alles wat ik had, maar hij bleef echt heel zielig klagen. Ik kon er niets aan doen. Het is irritant dat vragen om fooi, ik kan toch niet steeds iedereen tippen en tevreden houden. Daarbij snap ik best dat hij een shitloontje zal hebben en gun ik het hem best, maar ik kan niet bezig blijven. Soms fooi ik spontaan als ik iemands medewerking echt waardeer of als z'n kop me aanstaat, soms ook als ze er om vragen. Genoeg fooipraat.De kamer bleek indrukwekkend groot en heerlijk: goed bed, tv, goede airco, zitje buiten, zee op 100 meter afstand en het dorp binnen handbereik. Mooie plek. Frederike douchte en viel in slaap. Chris deed een flinke was en douchte en viel ook in slaap. Even over de poep: frederike dun, Chris moeizaam en weinig. Om drie uur ging Chris even het dorp verkennen. Erg leuk, beetje ko taosfeertje, maar dan met busladingen vol Indiase toeristen die de bezienswaardigheden massaal komen bekijken. Er zijn flink wat tempels in verschillende stijlen en gedaantes hier en beeldhouwwerken schijnt hier erg in te zijn. De tempels worden er ook hier door gedomineerd, daarnaast barst het hier van de shops en ateliers waar mannen live aan het werk zijn. Na het tochtje keken we even tv (Chris kwam bij van z'n dunne schijt die in ene zichzelf aandiende ) en tegen zessen aten we een voorzichtig hapje bij Nautilus iets verderop. Hopen dat dit ons goed zal doen. Morgenochtend hebben we trouwens ontbijt ( zit erbij hier ) en dat wordt na twee weken ons eerste echte ontbijt op een ontbijttijd. Ik hoop dat ik het zal halen, frederike ook!