Hemel & hel

Het is inmiddels 1 augustus. We liggen in een prima hotelkamer in Vientiane, de hoofdstad. We moeten allebei even bijkomen van de reis van gisteren en zijn onze verder reisplannen aan het overdenken. Hoe we ons voelen, hoe de reis was en het hoe en waarom van de overdenkingen rondom ons reisplan.....daarover straks meer. Eerst blikken we terug op de afgelopen de dagen in het heerlijke stadje Luang Prabang.

Vrijdag de 29 was ons eerste echte dag. We stonden rustig op, namen het simpele ontbijtje bij het hotel en merkten al snel dat het erg heet ging worden. De zon brandde behoorlijk, maar we vonden het wel prima. Eigenlijk wilden we eerst wat kleding wassen, maar de stroom viel uit en ook het water was afgesloten en daarom besloten we op pad te gaan. Het centrum was compact  en overal zagen we tempels op de kaart, dus een tempeltripje lag voor de hand. Frederike wilde gaan lopen, Chris dacht eerder aan de fiets. Het werd de fiets en al snel zaten we op een soort kinderfietsje met een mandje en crossten we tegen het verkeer in richting eerste stop. Het verkeer is hier niet zo hectisch en druk, maar niemand kijkt uit of houdt rekening met je, dus je moet ernstig op je hoede zijn. Je wilt natuurlijk in geen enkel dorp of land een ongeluk krijgen, maar hier zeker niet! We zagen een jongen met flink wat verband om zijn ledematen en het zag er niet professioneel uit. Dit kan twee dingen betekenen: optie 1: in het ziekenhuis weten ze niet hoe ze fatsoenlijk moeten verbinden en deze jongen had deze optie moeten ondergaan. Optie 2: de jongen wist van het bestaan van optie 1 af en had ervoor gekozen zelf wat aan te prutsen met verband ( dan had hij wel een meter of vijf aan verband bij zich gehad.....sterk verhaal).
Afijn, wij zaten lekker op ons fietsje. Windje langs het lijf, niet te snel fietsen en goed op letten en lekker rondkijken. Na tien minuten hadden we erg heet en ging een koude fles water er zo in. We bezochten direct de bekendste tempel en deze lag bovenop een flinke heuvel. We overleefden de trappen naar boven en namen de tijd voor het uitzicht. We kregen een goed beeld van de stad en zagen de rivieren, de brug, de luchthaven en zagen de de stad toch behoorlijk groot was. Duidelijk was wel dat het echt temidden van het woud ligt en het hier behoorlijk heuvelrijk is. Na deze tempel volgden er veel meer. Noemenswaardige en minder boeiende. Luang Prabang heeft meer dan dertig tempels en de ene is oud en mooi, de ander krakkemikkig of in aanbouw. Tempels brengen met zich mee dat er overal monniken zijn. Je ziet ze natuurlijk op de complexen rondhangen of in hun gezamenlijke woningen op de tempelterreinen zitten of door de straten lopen met hun paraplu's tegen de zon. Dit brengt dat typische beeld van Laos met zich mee. Tijdens een tussenstopje in een soort Starbucks lunchten we en koelden we lekker af. Hierna was het niet meer zo heet en konden we goed verder met de fietstocht. We  staken de rivier over, fietsen daar wat rond en fietsen een rondje over het schiereilandje dat LP ten noorden van het centrum is. Na de fietstocht deden we de was en rustten wat uit. 's Avonds aten we Laofood, liepen nog wat over de nightmarket, boekten we de bus voor zondag en verkenden de mogelijkheden voor een olifantentrip. Er zijn ongelooflijk veel mogelijkheden voor trips: trekkings, fietsen, kayakken, hele dag op een olifant zitten of een uurtje, watervallen, grotten en ga zo maar door. We wisten wel dat we niet sportief wilden doen en met een hele groep op pad hoefden. Olifantrijden was eigenlijk het belangrijkste, maar geen bureau dat dit als enkele activiteit aanbood. We regelden bij ons hotel een tuktukchauffeur, maakten een prijsafspraak en vonden het best. Laos is erg leuk, de mensen zijn erg rustig en vriendelijk. Opvallend is dat ze hier nooit echt geld van je willen. Ze zijn ingesteld op toerisme, maar buiten het nog niet aan alle kanten uit. Wel willen ze dat je betaalt voor elke tempel en ook de tuktukchauffeurs hebben er al een handje van je belazeren, maar het is allemaal heerlijk onschuldig en vriendelijk. De Franse invloeden zijn overal terug te zien, zoals de croissants en baguettes, de gebouwen en straatjes en de petanqueveldjes overal.

Op zaterdag werden we gewekt door regen, regen, regen. We verzetten de trip naar later op de dag en kropen op ons bed om te lezen of film te kijken. Na de lunch werd het droog en net niet zonnig, maar lieten onze chauffeur komen. Hij reed met ons een eind het dorp uit en stopte bij een rivier. Hier namen we een klein stukje de boot en zagen de Tad Se waterval. Eigenlijk een behoorlijke waterval, die vrij horizontaal over een flink oppervlak tussen de bomen door over mooi afgeronde rotsen naar beneden kwam. Hier konden we ook een rondje olifantrijden. Het was best een beetje een toeristisch gebeuren, maar de olifanten zagen er goed uit en de locatie was niet verkeerd.      We stapten samen op de grootste van de twee aanwezige beestjes en zaten heerlijk hobbelend in het bakje bovenop de rug. De mahout zat op zijn nek en spoorde het beestje een beetje aan. Ze had niet veel zin en bleef met regelmaat stilstaan om te niksen of takken te pakken. De wilde geen vieze voeten krijgen en meed plassen en blubber. Het was leuk. Na een tijdje over een junglepaadje te hebben gelopen, gingen we terug en gingen we langzaam richting waterval. De olifant moest een heel steil paadje af om het water in te gaan en we hingen heerlijk schuin in ons bakje. We plensden wat door het water heen en konden zo goed rondkijken. Op commando spoot de olifant mensen nat die stonden toe te kijken. Enkele Aziatische toeristen sloegen angstig op de vlucht wanneer het dier hen naderde. Na het tochtje gaven we de olifant te eten en ze vrat gulzig de bamboestengels op. 
Terug in het hotel ging het weer regenen. We hadden dus mazzel gehad door net tussen de buien door te gaan. Het bleef regenen dus we besloten een restaurantje op te zoeken. Het bleek al snel onmogelijk vanaf onze kant in het centrum te komen, omdat de nightmarket nu floating was en we zochten een sluiproute door de kleine straatjes. In enkele kleine straatje waren we de avond ervoor ook geweest en hier hadden we gezien dat je fantastisch kon eten. Er waren kraampjes vol met overvolle schalen eten: allerlei soorten noodles, rijst, sauzen, groente en lokale gerechten. Voor 10.000 kip mocht je je bord vol scheppen en als optie kon je bbqfish of kip erbij nemen voor 15.000 ( 12000 kip is een euro). Ondanks dat Chris zijn maag al een halve dag voelde rommelen en niet helemaal okay was, besloten we er toch te gaan eten. Deze beslissing werd makkelijker gemaakt door de aanwezigheid van veel locals, maar van nog meer blanken. Goed teken ook was dat we enkele bootvriendjes zagen en die hadden er al eerder gegeten en nergens last van hadden. We schepten onze borden vol, namen er een kippenbout en bier bij en schoven aan. Het was heerlijk, ook al weten we allemaal niet precies wat het allemaal was. We zaten goed onder een afdakje terwijl de regen maar bleef gaan. Na het diner deden we wat inkopen voor de busrit naar Vientane van de volgende dag en maakten nog een uitgebreid praatje met Pao en Lee van het hotel. Met deze twee hadden we tussendoor steeds leuk contact en leerden we over de stad en over dit land. Pao is 24, vader van twee kinderen en woont buiten de stad in een klein dorpje dat inmiddels opgeslokt wordt door de stad. Hij heeft al een keertje zijn huis moeten verlaten, omdat de luchthaven op die plek kwam en is nu bezig zijn nieuwe huisje te bouwen. Hij werkt zes dagen en heeft dan 1 dag over om te bouwen. Zijn vrouw is huisvrouw en blijft bij de kinderen, ze hebben geen oppas omdat hun ouders verder weg zijn gaan wonen om op een rubberplantage te werken. Pao's vrouw is 19 en ze trouwden toen zij 15 was. Dit is hier redelijk normaal, maar vooral voor Hmongs. Hmongs zijn van oorsprong Chinezen die op het platteland van Lao zijn gaan wonen. Je ziet ze hier veel en te herkent ze snel doordat ze andere ogen (meer Chineze spleetogen) hebben dan de zuidoostaziaten. Lee vertelde ons wat dingen over het boeddisme en over zijn leven als monnik enkele jaren terug. Beide jongens vertellen van alles over zichzelf. Ze vertellen dat ze niet vaak leuk contact zoals dat met ons en met de ozzies in het hotel hebben. 
We gingen lekker slapen en zetten de wekker op vijf uur omdat we het monnikenritueel van de ochtend wilden aanschouwen. Monniken gaan hier elke ochtend door de straten met hun voedselschaal en ze ontvangen dan eten van vrouwen uit het dorp. Het schijnt bijzonder, maar ook erg chaotisch te zijn en we hadden wisselende berichten gehoord over het verloop en het schijnbaar storende gedrag van toeristen.
Chris begon zich bij het slapen gaan koortsig en griepig te voelen. Zijn maag rommelde en begon krampen en steken te vertonen. We sliepen beide wel erg lekker.

Zondag.
De wekker ging om vijf uur. Chris trok het niet om zo vroeg op te gaan. We bleven liggen en vonden het wel jammer dat we het monnikenritueel mistten. De troost kwam snel, na tien minuten begon het te kletteren buiten en dit bleef. We draaiden ons nog eens heerlijk om.
Bij het opstaan om zeven uur voelde Chris zich belabberd. Een ontbijtje ging er nauwelijks in en op de plee kwam alles er vloeibaar uit. Fijn.
Om negen uur begin onze busrit. De bus was VIP. Dit bleek al snel Verrotte Irritante Pleurisbus te beteken. Eenmaal de stad uit begon de hel. De wegen zijn hier bar en boos; vol kuilen en gaten en soms helemaal kapot of weggeslagen. We zaten al snel in de bergen en de bus reed door haarspeldbochten en langs afgronden. Zo bergachtig hadden we het nou ook weer niet voorgesteld. We zwiepten heen en weer, op en neer terwijl de bus niet harder ging dan 40. De afstand naar Vientane was 383 km en er stond 8 uur voor. We gingen ons allebei steeds beroerder voelen. Vooral het uitzicht op vele uren in deze omstandigheden maakte het zwaar. We moeten er wel bij vertellen dat het landschap serieus mooi was. Prachtige bergen, bossen, dalen en pieken en hele mooie rijstvelden. Echt genieten was er niet bij. We wilden dat we er al waren. Boven op een berg, tussen de
berghutjes in de berm moesten we een stop maken na een paar flinke hobbels. De bus had pech. Gelukkig was er personeel mee en konden de drie jongens samen met de chauffeurs met hun gereedschap in de weer. De bus hoefden we niet uit, maar we deden het graag. Ze fiksten het vrij rap en wat betreft pech bleef het hierbij. Twee uur later kwamen we in een bocht tot stilstand door een busje dat vastzat in de modder. Er was een stuk van de berg naar beneden gekomen en dit had een enorme gruis en modderpoel op de weg tot gevolg. De weg was er ook weggezakt, dus het was een zooitje. Het busje werd eruit geduwd en inmiddels was er van beide kanten file. Onze buschauffeur wilde er erg graag door, maar wij zagen het niet helemaal zitten dit te doen met ons erin en samen met enkele anderen besloten we te lopen tot voorbij de ravage. Een engelse jongen begon al over headlines in newspapers, over bussen in ravijnen ( juist ja, er lag er eentje rechts van ons) en we vonden dat we er nu wel goed bij stonden. Ondertussen drukten enkele busjes en terreinwagens zich erdoor, maar eentje bleef vastzitten. Deze kwam diep in de blubber vast. Het heeft even geduurd voor hij eruit was en toen was onze chauffeur aan beurt. Het gaf gas en de manier waarop hij zich erdoorheen werkte liet vermoeden dat hij dit vaker had gedaan. Het was geen probleem en al slingerend stormde hij het asfalt weer op. We stapten in en gingen door. Enkelen zonder slippers of schoenen, die waren ze verloren in de modder.
Op een derde van de rit was Frederike zo ziek dat ze klein roze plastic zakje moest knuffelen. Ze schraapte zichzelf bijeen en liet het hierbij wat betreft het overgeven. Chris mocht het zakje verder dichtknopen en vasthouden. Vlak voor Vang Vieng maakten we een stop om te eten. Het duurde nog lang voor we in VV waren en hier gingen er een boel mensen uit. We wisten dat we in VV niets te zoeken hadden....iets met drank, teveel jongeren, het fenomeen 'tuben', drugs etc. En hoewel de omgeving er geweldig uitzag met enorme mooie pieken en bergen, zag het dorp er niet uit en waren we blij dat we hier niet heen gingen. Hoewel we natuurlijk graag hadden uitgestapt om maar van de bus af te zijn. Okay.....die busrit, genoeg daarover. Er kwam geen einde aan, het was hels en we voelden ons slecht, slechter, slechtst. Dat vervloekte reizen ook altijd!
In Vientane kwamen we aan om 8 uur, 3 uur later dan zou moeten. We deelden een tuktuk en lieten ons afzetten bij het hotel. Hier checkten we in, douchten en vielen snel in een heerlijke slaap, met buikpijn en misselijkheid.

Maandag 1 augustus.
De dag begon goed. Frederike voelde zich weer okay, Chris had buikkrampen maar voelde zich beter dan de dag ervoor. Het ontbijt was zalig: vruchtensapje, warm croissantje, vers fruit, thee. Maar hierna barstte Chris' buik en was het gedaan met de pret. Elk uur de plee even begroeten was vorig jaar Frederikes ding voor een paar dagen lang, vandaag was Chris de klos. Hij voelde zich niet heel slecht, maar wel zwak vanwege het weinige voedsel. Frederike vond een hamburgertent a la McD en het smaakt goed. Ondertussen waren we zwaar in dubio over de reis. Het weer is erg slecht, in Laos en in de rest van Azië. We weten niet hoe is in het zuiden en daarnaast hebben we geen trek in nog meer busritten zoals deze. Misschien is Thailand een betere keuze, maar we moeten sowieso naar Pnom Phen. Er zijn allerlei mogelijkheden en we zochten ze uit. Lang leve Wifi op de kamer en lang leve de iPad! In de middag gingen we de straat op om Vientane een beetje op te snuiven en praatten bij allerlei boekingsbureaus over onze plannen en kwamen er nog niet uit.  's Avonds aten we bij de italiaan (goede pizza, net echt). Morgen gaan we de knoop doorhakken. We zitten hier zeker nog twee nachten en willen nog iets van de stad zien. 
Straks lekker slapen en morgen het vervolg.....